Misdaadjournalist Hendrik Jan Korterink schrijft: Vervelend voor de slachtoffers – en dat is niet alleen Koen Everink – maar op de vrijlating van Badr Hari is juridisch gezien weinig af te dingen. Het is volstrekt onduidelijk wat er zich in die skybox heeft afgespeeld en wat de rol van Badr Hari daarbij is geweest. Het lijkt op die beruchte zaak met de Angelsmoorden in Sittard: drie slachtoffers, volstrekt duidelijk waar en hoe ze zijn vermoord en door wie, maar niet precies wie wat had gedaan. Zwijgrecht en: vrijspraak. In de Badr Hari-zaak komen wel opmerkelijke konijnen uit de hoed. Yves Gyrath (van ‘Miljonair Fair’) kwam gisteren bij Pauw & Witteman vertellen hoe hij Badr heeft proberen op te stoten in de vaart der volkeren, maar hij wist weinig van de voorgeschiedenis, met de afpersingen en het geweld in de horeca. Dat is achteraf makkelijk praten: waarom wist hij dat niet? Maar volgens mij was daar toen nog maar heel weinig over bekend.
Minstens zo interessant is de Telegraaf-oorlog, waarbij de kampen Santegoeds en Van den Heuvel lijnrecht tegenover elkaar staan. Evert Santegoeds van Privé kent Estelle Gullit goed en had het eerste interview met haar. Dat had – achteraf – wel wat kritischer mogen zijn. Het zakenblad Quote kreeg afgelopen week een stuk in handen waaruit blijkt dat Evert Estelle heeft geholpen met een ‘mediastrategie’. Niet heel handig, zo’n vriendendienst, vooral niet als het uitlekt. Daarbij is dan de vraag: hoe kwam dit stuk nu bij Quote terecht? Laten we zeggen: Van den Heuvel en Santegoeds zijn geen vrienden en binnen De Telegraaf is de mediastrategie: Badr moet hangen. Met ‘Rutte’ heeft de krant de strijd al gewonnen, nu is Badr weer aan de beurt. Wat mij het meest verbaast is dat politici zo’n hetze-krant nog zo serieus nemen. En dat de politiek commentator van die krant geregeld aanschuift bij DWDD en Pauw & Witteman. Het zijn vreemde tijden in medialand.
